مدل سازی چند عامله رشد سکونتگاه های غیررسمی در gis برداری

بافت های اسکان غیررسمی یکی از پیچیده ترین مسائل برنامه ریزی شهری و پدیده ای چندبعدی و دارای شاخص های متعدد می باشد. فرایند رشد مکانی سکونتگاه های غیررسمی تحت تأثیر محرک های پیچیده درونی و بیرونی شکل می گیرد که استفاده توأم از روش عامل مبنا و سیستم اطلاعات مکانی به عنوان رویکرد اصلی این پژوهش می تواند راهکاری مناسب برای مدلسازی این فرایند باشد. هدف از انجام این تحقیق مدلسازی پدیده رشد سکونتگاه های غیررسمی در مقیاس کاداستری و با استفاده از عامل های تصمیم گیر و قطعات زمین در محیط سیستم اطلاعات مکانی برداری می باشد. در این تحقیق دو سناریو برای تعریف همسایگی مکانی لحاظ شد و نتایج مدل سازی این سناریوها مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفت. عامل های تصمیم گیر در این مدل افراد شاغل در هسته مرکزی شهر و افراد شاغل در نواحی صنعتی حاشیه شهر تعریف شدند که به عنوان عامل های متحرک محیط را برای انتخاب زمین مناسب جهت سکونت جستجو می کنند. در این مدل پارسل ها به عنوان عوامل مکانی بی حرکت مقدار سودمندی خود را بر اساس اولویت های هر عامل محاسبه و به عامل های تصمیم گیر اعلام می کنند. مدل ارائه شده بر روی یکی از محله های سکونتگاه های غیررسمی در شهر کاشان پیاده سازی شد و ارزیابی نتایج با داده های واقعی نشان داد که مدل ارائه شده با دقت 86% قادر به پیش بینی رشد سکونتگاه های غیررسمی می باشد. این تحقیق نشان داد هر چند برای توسعه یک قطعه زمین در مقیاس کاداستری تعداد همسایه های توسعه یافته آن اهمیت دارد لیکن مقدار مساحت همسایه های توسعه یافته نقشی پررنگ تر از تعداد آن ها دارد. همچنین یافته های این تحقیق بیانگر آن است که پارسلهای توسعه یافته واقع در شعاع همسایگی 120 متری قطعه زمین هدف متناسب با فواصلشان تأثیر متغیری بر روند توسعه یافتگی قطعه زمین هدف دارند.